performance

“Het probleem is vaak niet het gebrek aan nieuwe ideeën, maar het loslaten van oude inzichten”
– Dee Hock

Op de HR agenda bij het UWV staat boeien en binden van met name jonge professionals als belangrijk speerpunt. Deze professionals (in dit geval artsen en arbeidsdeskundigen) zijn maar moeilijk te werven en vervolgens moeilijk te behouden, of lijkt dat maar zo? In de projectgroep die hiervoor opgericht is, wordt een onderzoeksrapport ingebracht van inmiddels 10 jaar geleden waarin pijnpunten rondom de functies worden blootgelegd. De pijnpunten zijn hardnekkig, want de situatie blijkt vandaag de dag nagenoeg hetzelfde.

Waar salaris en wel of geen leaseauto heus niet geheel ontbreken op het verlanglijstje van de jonge professional, springt er een ding uit: vakmanschap. Jonge artsen en arbeidsdeskundigen geven aan dat ze evidence-based willen werken, waarde hechten aan een collectieve ambitie en bevlogenheid èn een uniforme werkwijze aanhangen die hen helpt beter met ethische dilemma’s om te gaan. Ook wordt het ontbreken van een vakinhoudelijke visie genoemd, wat beroepstrots in de weg staat: jonge professionals willen – net als iedereen lijkt me – trots zijn op hun werk.

“Naast de nobele kunst van het gedaan krijgen van dingen, is er de nobele kunst van dingen ongedaan kunnen laten. De wijsheid van het leven bestaat uit het elimineren van wat niet noodzakelijk is.”
– Lin Yutang (Chinees schrijver)

Ik ben beland in een zeer resultaatgerichte werkomgeving. In management drives kleuren: oranje. Het bruist, mensen hebben een enorme drive en er wordt in kansen en mogelijkheden gedacht. Voor elk probleem komt er een oplossing. Maar…. wanneer er van iets ‘veel’ is, is er altijd een keerzijde.

Wat mij opvalt in een dergelijke omgeving, is de oplossingsgerichtheid. Wat er ook opplopt: het wordt opgelost. Nadeel: een echt goede oplossing kan uitblijven juist door die inventiviteit van medewerkers. Wie voortdurend in actie springt, mist ruimte voor reflectie: daar waar goede ideeën geboren worden.

“Nogal wat HR managers lopen schaamteloos in de kleren van de keizer”                                                                                                              – Patrick Vermeren

Mijn collega’s zijn momenteel bevlogen met management drives aan de slag. Inzicht in onze drijfveren kan immers samenwerking bevorderen en de communicatie verbeteren. “Jij bent zeker oranje”, hoor je aan de lunchtafel. Nou is er heel veel oranje (=resultaatgerichtheid) aanwezig, dus het is de beste gok.

Sollicitanten onderwerpen we aan een Big 5 test waarbij scores op de organisatie-competenties een go of no go is. De testrapportage  is vrij summier en als competenties ‘enigszins ontwikkelbaar’ blijken worden daar wellicht te snel conclusies uit getrokken. Dan bevind je je al enigszins op glad ijs. 

“patroonherkenning onderscheidt de besten van de rest”

In de wereld van learning en development en assessments duikt steeds vaker ‘learning agility’ op; simpelweg ‘weten wat je moet doen als je niet weet wat je moet doen’.

Assessments zijn bedoeld om succes van een medewerker in de toekomst te voorspellen. De toekomst is alleen steeds weerbarstiger. Of je nou elke relevante competentie uit een profiel hebt weten te halen of niet: de wereld waarin de kandidaat ze moet laten zien verandert sneller dan ooit. IQ en competenties volstaan niet meer. Learning agility kan een indicator zijn of de kandidaat zijn kennis en vaardigheden ook in onbekende situaties kan toepassen. Sterker nog: learning agility blijkt een betere voorspeller van succes dan IQ en competenties.

“Iedereen is een genie. Maar als een vis wordt beoordeeld op zijn vaardigheid om in bomen te klimmen, zal hij zichzelf zijn hele leven als een mislukkeling beschouwen.”
– Albert Einstein

Met kromme tenen kijk ik naar de beoordelingscyclus in mijn huidige werkomgeving. Medewerkers gaan dit jaar beoordeeld worden op basis van een 6-puntschaal in plaats van een 4-puntschaal. Waarom? Om beter te kunnen differentiëren. Waar managers het vorig jaar moesten doen met onvoldoende – matig – goed – uitstekend, hebben ze dit jaar de smaken voldoende en ruim voldoende erbij. Met definities. Beoordelen is natuurlijk geen wetenschap, maar je kunt het maar duidelijk hebben.

“Het is onze plicht om te streven naar eenvoud. Er is geen enkele rechtvaardiging, waarom dingen complex zouden zijn, als we ze ook simpel kunnen maken.”
– Edward de Bono in Eenvoud

Tot voor kort werkte ik in een zeer complexe organisatie. De vraag is of er überhaupt iemand is die daar alles overziet. Complexiteit lijkt er echter besmettelijk. Ogenschijnlijk heldere opdrachten eindigen in een kluwen wol waar geen begin of einde meer aan zit. Hoe komt dat toch?